ინტერვიუ მამა იაკობთან (სამაკაშვილი)

კითხვა: ძვირფასო მამა იაკობ, გთხოვთ, დაასახელოთ ის საეკლესიო იურისდიქცია, სადაც ამჟამად იმყოფებით მღვდელმსახურად; ასევე, თუ შეიძლება, განუმარტეთ „დიდგორის“ მკითხველს, როდის განუდექით საქართველოს საპატრიარქოს და რა კანონიკური მიზეზით დატოვეთ მისი იურისდიქცია?

პასუხი: 2005 წლის ნოემბრიდან გადავედი საზღვარგარეთის რუსულ მართლმადიდებელ ეკლესიაში (მიტროპოლიტ ვიტალის იურისდიქცია). ამჟამად, შეძლებისდაგავარად, ვემსახურები ყველა იმ მორწმუნე მრევლს, განურჩევლად ეროვნებისა, რომლიც საჭიროებს კანონიერ მღვდელმსახურს. საქართველოს საპატრიარქოს არც განვდგომილვარ და არც ვაპირებ განდგომას ღვთის შეწევნით. მე განვუდექი საქართველოს საპატრიარქოს მმართველი მამათმავლების, ერეტიკოსების, მორწმუნე ხალხის სულიერი და ფიზიკური მკვლელების ბრიგადას და ამავე მიზეზით დავტოვე მათი ეკლესია.


კითხვა: ხშირად ამტკიცებენ ქრისტიანები, რომ ერის ხალხს უფლება არა აქვს, ამხილოს ერესში პატრიარქი, მიტროპოლიტი, ეპისკოპოსი და მღვდლები; რომ ღმერთი განსჯის მათ ცოდვებს და ჩვენ მაინც უნდა ვიყოთ მორჩილებაში და დავხუჭოთ თვალი მათ ყველა ცოდვებზე. გთხოვთ, განგვიმარტოთ, არის თუ არა ღვთის კანონმდებლობის თანახმად სწორი ასეთი მიდგომა?

პასუხი: ყოველი შვილი ეკლესიისა – მწყემსიც და არა მწყემსიც – ვალდებულია დაიცვას სარწმუნოება და მიაღწიოს სიწმიდეს, ორგზისი კრების 15 კანონი პირდაპირ ავალდებულებს ამას ეკლესიის ყველა წევრს; წმიდა ეგნატე ღმერთშემოსილიც ამას ასწავლის მრევლს: „თუ შენი ეპისკოპოსი ისეთ რაიმეს ქადაგებს, რაც კანონების ზღვარს სცილდება, ცხვრის ქურქში გადაცმულ მგლად იგულე, რამეთუ იგი სულების დაღუპვას ცდილობს“. ქრისტიანები, როცა ამტკიცებენ, რომ ერეტიკოსი პატრიარქის, მიტროპოლიტის, ეპისკოპოსის ან სამღვდელოების მხილება არ შეიძლება, ეს ან არცოდნის ბრალია ან თვითონ არიან ერეტიკოსები და განგებ ლაპარაკობენ ასე; შეიძლება, ვერ არჩევენ ერთმანეთში განკითხვასა და მხილებას: განკითხვა ცოდვა არის, მხილება კი მხილებულის სიყვარულს ნიშნავს და მადლის ქმნაა იმიტომ, რომ გეცოდება ის კაცი და გიყვარს, ვინც ცოდავს; ისინიც გიყვარს და გეცოდება, ვისაც ის მცოდველი უბიძგებს და ითრევს ცოდვებში. ჩვენ, ვინც შვილებს ვზრდით, ზოგჯერ მათი ცუდი საქციელისათვის, ცუდი სიტყვა-პასუხისათვის ხომ ვამხელთ, შენიშვნებს ვაძლევთ, ზოგჯერ გავწკეპლავთ კიდეც, მაგრამ ამას ხომ სიძულვილით არ ვაკეთებთ, არამედ სიყვარულისათვის, იმისათვის, რომ კარგები გაიზარდონ, ღვთისა და ადამიანის მოყვარენი. მოციქული პავლე ასე გვავალებს ცოდვაში მყოფთა მხილებას: „იქადაგე სიტყვა...…ამხილე, შერისხე და შეაგონე...“ (II ეპისტოლე ტიმოთეს მიმართ: 4, 2).

იუდა, სანამ ქრისტეს ერთგული იყო, ღვთის მადლით სასწაულებს ახდენდა, ხოლო როდესაც ქრისტე გაყიდა, ღვთიური მადლი დაკარგა, სული კი ეშმაკებს მისცა, თავი დაიხრჩო. ასევე, სასულიერო პირი, რომელიც უარყოფს ქრისტეს ჭეშმარიტ რწმენას, კარგავს საღმრთო მადლს. ამიტომ, ის აღარ ითვლება კანონიერ მღვდელმსახურად.